Από τα παλαιά διαβάσματά μας(Στ.Μυριβήλης) ανασύρω το όνειρο του δένδρου, αφιερωμένο στην colorista Χριστίνα :
"Τα δένδρα ονειρεύτηκαν πως η γη ξαμόλυσε τα δεσμά τους। Ανασάλεψαν ,λέει,οι φυλλωσιές τους, έγιναν πλατιές φτερούγες πράσινες,γεμάτες δύναμη και θέληση।Κινήθηκαν τάχα, έσπρωξαν τον αέρα και ανασηκώθηκαν ανάλαφρα μέσα στο φως, ξελευτερωμένα από τα δεσμά της γης... Ανέβηκαν ψηλά...ώσπου αντάμωσαν τα σύννεφα, που κάποτε τα έβλεπαν να περνούν πάνω από τα κεφάλια τους βιαστικά, χαρούμενα, με ανοιχτούς στον αγέρα όλους τους χρωματιστούς των φλόκους...και τα σύννεφα σταμάτησαν και κούρνιασαν στα κλαδιά τους να ξαποστάσουν। Κι ήτανε πουλιά πελώρια, δίχως βάρος, πουλιά με χρυσές,ρόδινες καιπορτοκαλιές φτερούγες...(ποιος δεν έχει να'νειρευτεί ένα ζευγάρι αλλοτινές φτερούγες που σιγά σιγά έγιναν ρίζες και σκοινιά...ρίζες και σκοινιά...)"