Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

ΤΟΠΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ


ΤΕΙΧΟΣ


ΧΩΡΙΟ (κυβισμος μεταμοντερνο)



ΔΩΜΑΤΙΟ


ΜΕΣΑ - ΕΞΩ


ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ


ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ ΒΟΛΤΑ



ΤΟΠΙΟ


ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ


Ο μουσικος και το λιονταρι (κυβισμος, μεταμοντερνο)



Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Ο δρόμος προς την ελευθερία της γραφής II



ΕΡΩΤΗΣΗ : Θεωρείτε πως και οι τρεις ζωγράφοι προσεγγίζουν την «ελευθερία» των παιδικών γραφών με τον ίδιο τρόπο? Ποιος είναι ο τρόπος του καθ’ενός? CHAGAL,MIRO,PICASSO.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Θεωρώ πως και οι τρεις ζωγράφοι προσεγγίζουν την ελευθερία των παιδικών γραφών, ο καθένας με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Βάσει των όσων έχουμε αναφέρει σε προηγούμενες συναντήσεις μας και όσο φυσικά μπορώ να κρίνω, ο κάθε ένας ξεχωριστά και μέσα από τον προσωπικό του μύθο, εκφέρει λόγο, προσπαθώντας να επιτύχει την προσωπική του ανάγκη για «ελευθερία», μέσω μιας αναδρομής στην παιδική του ηλικία, προσεγγίζοντας την αθωότητα.

MIRO : O Miro, χρησιμοποίησε την παιδική γραφή, εστιάζοντας στην απλούστευση της φόρμας, προσπαθώντας να επιτύχει κάποιες φορές αναγνωρίσιμες φόρμες και άλλες φορές να παραπέμπουν, ναι μεν σε κάτι γνώριμο αλλά, μέσω της αφέλειας που έχει η παιδική ματιά.
Τα περιγράμματα έντονα, αυθάδη, προκαλούν,… θα έλεγα επιβάλλουν στον θεατή να επιστρέψει και να θυμηθεί τις παιδικές του καταβολές. Συγχρόνως επιτυγχάνει να αποδώσει στα έργα του, την ατίθαση πλευρά του παιδιού, την αναρχία, το μη συνταιριασμένο, το μη λελογισμένο, να αποδώσει αυτούσια την ιστορία της παιδικής πραγματικότητας, μέσα όμως από μια πολύ καλά δομημένη σύνθεση και σκέψη ώστε να αποφέρει την αισθητική ισορροπία του έργου.
Βεβαίως, μέσω των χρωμάτων που χρησιμοποιούσε, προσπαθούσε να αναδείξει το θάρρος και το θράσος που έγκειται σε αυτήν την ηλικία. Δεν υπολογίζει κανόνες, ξεφεύγει επιμελώς από τα στερεότυπα, αφουγκράζεται τους παλμούς, γίνεται ο ίδιος παιδί. Επιτυγχάνει την αίσθηση του μονοδιάστατου χώρου, χωρίς να χρησιμοποιεί απαραιτήτως την τεχνική του πλακάζ, δηλαδή δεν υπάρχει χώρος και όλα εξελίσσονται σε μία επιφάνεια που μεταβάλλεται διαρκώς, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι ο χώρος είναι αυτονόητος, άρα και υπαρκτός.

PICASSO : Ο Picasso, δια μέσου της ίδιας της πολυπλοκότητάς του, προσπάθησε να ανακτήσει την παιδική του ματιά, προκαλώντας ανατροπές και τριγμούς, διασπώντας τις φόρμες και τον χώρο στρεβλώνοντάς τον, μέσω του κυβισμού. Όπως φυσικά, θα έκανε και ένα παιδί περνώντας το μεταβατικό στάδιο της εφηβείας, προκαλώντας και σχολιάζοντας τον χώρο των μεγάλων, υπονομεύοντας και κριτικάροντας την ίδια την πραγματικότητα.
Η γραφή του συμπαγής, σταθερή, με μελετημένη ασυμμετρία των όγκων-αναλογιών, η διάσπαση και η στρέβλωση κατακερματίζει τις φόρμες, τον βοηθούν να αποδώσει αυτή την παιδική ματιά ενός ατίθασου, επαναστατικού και γεμάτο ζωή νέου, που δεν ακολουθεί νόρμες και συμβάσεις, σπάζοντας τα δεσμά, σχολιάζοντας, υποδηλώνοντας την ύπαρξή του, την οντότητά του.
Επίσης τα χρώματά του δηλώνουν αυτό ακριβώς. Έντονα κοντράστ, άλλοτε πλακάζ και άλλοτε όχι, ζωντανά, κορεσμένα, επιθετικά, κερδίζουν χώρο και επιβάλλονται εγκλωβίζοντας το βλέμμα προσπαθώντας να τραβήξουν την απόλυτη προσοχή του θεατή, εγωιστικά.., όπως θα έκανε και ένα παιδί.
Ο περιβάλλων χώρος υπαρκτός, αυτόνομος, ανατρεπτικός, άλλες φορές ενώνεται με το σύνολο δείχνοντας τη δυναμική του και άλλες φορές αμέτοχος, αποστασιοποιημένος προκαλώντας ερωτηματικά. Δύσκολη η επιστροφή του στην παιδική ηλικία και δυσκολότερη η μετάβασή του στη εφηβεία.

CHAGALL : Ο Chagall, επέλεξε να προσεγγίσει την ελευθερία του παιδιού, μέσω του ονείρου. Εστίασε την προσοχή του στον αυθορμητισμό του παιδιού, εκεί που η πραγματικότητα γίνεται όνειρο και το όνειρο πραγματικότητα, αγνοώντας την σοβαρότητα, πόσο μάλλον την σοβαροφάνεια των μεγάλων.
Πλάθει μύθους και σ αυτούς εδράζεται η τέχνη του.
Οι φόρμες του αιωρούνται στο χώρο, ρευστές, διάχυτες, εξαϋλώνονται όπως ακριβώς στις παιδικές ζωγραφικές. Όλα επιτρέπονται, χωρίς φραγμούς, χωρίς τα πρέπει και την λογική των μεγάλων που καθηλώνει.
Η γραφή του λιτή, άλλες φορές συνειδητά ατημέλητη αναδεικνύοντας τον αυθορμητισμό και την αθωότητα και άλλες φορές ανύπαρκτη σαν να σβήνεται, να χάνεται μέσα στην ασάφεια.
Τα περιγράμματά του συγκεχυμένα, οριοθετούν μια πραγματικότητα ως ονείρεμα με αποτέλεσμα να πλανεύει τον θεατή, δείχνοντάς του μιαν άλλη οπτική.
Ακόμα και όταν μερικές φορές χρησιμοποιεί μια πιο συγκροτημένη γραφή, είναι σαν να υποδηλώνει την ύπαρξη του σε έναν κόσμο, που ναι μεν δεν είναι υπαρκτός αλλά, γεμάτος πνοή και ζωντάνια, όπως εκείνος του παιδιού. Συνομιλεί με τις φόρμες ή μάλλον καλύτερα, οι φόρμες συνομιλούν μαζί του, σαν να παίζει και όλα στροβιλίζονται ακατάπαυστα, αλλάζοντας ρόλους και θέσεις, μπαίνει και βγαίνει από το έργο σαν εγγαστρίμυθος, βαπτίζοντας ξανά τον εαυτό του και παρασύροντας τον θεατή να κάνει το ίδιο.
Το χρώμα το χρησιμοποιεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ανάλογα το που θέλει να σε ταξιδέψει. Άλλοτε διάφανο, αιθέριο, καθαρό, ταξιδιάρικο αλλά συνάμα σίγουρο και άλλοτε μπερδεμένο, αόριστο, αμήχανο σαν να επρόκειτο για θεμιτή αμφιταλάντευσή του υπάρχω και δεν υπάρχω, του είμαι και δεν είμαι, εκεί όπου αρχίζει το ασυνείδητο να παίρνει μορφή, να αποκτά σώμα και ψυχή.

ΠΈΓΚΥ ΓΡΑΦΑΚΟΥ
10/6/2014






Σε ποια χώρα να σε ταξιδέψω να γίνουμε παιδιά;
Στο χρόνο που καμπυλώνεται και είναι γεμάτος από τρομακτικά ζώα και τρελούς ακροβάτες; Εκεί που ονειρεύεται ο Πικάσο γεμάτος ορμή και πύρινη φλόγα, λες και είναι ο Ήφαιστος κουτσός σφυρηλατώντας  κεραυνούς για  τον Δία που τις νύχτες γεύεται το κορμί της Αφροδίτης;
Που θες, πες μου, μη ντρέπεσαι!
Στο τυχαίο σύμπαν του Μυρό που κάνει πλάτς το πινέλο του και γεννιούνται μαγικοί κόσμοι και αστερισμοί; Εκεί που δεν ξεχωρίζεις το πραγματικό από το όνειρο;
Το βρήκα! Θα σε πάω στον κόσμο του Σαγκάλ, που όλα είναι εφικτά!
Εκεί μπορείς να πεθάνεις από έρωτα και να γεννηθείς την ίδια στιγμή. Εδώ ο Χάρος φοβάται να περάσει γιατί είναι ο μόνος που  μπορεί να πεθάνει για πάντα. 
Εκεί θα σε πάω, μη φοβάσαι… κλείσε τα μάτια…

ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΣΤΑΡΑ
10/06/2014





Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Ο δρόμος προς την ελευθερία της γραφής